Οι σπαρακτικές επιτάφιες κραυγές της Λίλιαν Μπουράνη, για τις εύφορες πατρίδες του έρωτα με μοναδικό τρόπο, γεωγραφούν αφ’ ενός τη μνήμη του επιθυμητού εγώ για το σώμα και αφ’ ετέρου τις κοινές οδοιπορίες του εμείς στην οδύσσεια του πάθους. Μας περιγράφουν, πως κορυφώνεται λοιπόν στις πατρίδες της λατρευτικής ασυνταξίας του σώματος, ο μύθος του πάθους, για το άνισο και το ιδιοτελές του έρωτα των θνητών. Ολοκληρώνουν κειμενικά τα μανιφέστα των εμμονών που υπηρετεί ο βίος των ανθρώπων.

Γνωρίζει καλά να δομεί στους στίχους της η Λ.Μ την αισθητική του απροσδόκητου.

«Μόνο γαμήλιες πομπές, ασθενοφόρα κι η ζάχαρη που θρυμματίζεται με ήχους εκκωφαντικούς στο πάτωμα…».

Συνομιλεί, μάλλον περιγράφει με τον τρόπο που ορίζει, ο επαρκής φιλοσοφικός λόγος με όλες εκείνες τις άφωτες αλλά και φωτισμένες πλευρές των επιθυμιών μας.«…κι είχα καιρό, ν’ ανάψω τόση πανσέληνο τόσο πανσέληνο για να μ’ επιθυμήσεις».

Σε μια ώριμη πνευματική στιγμή, οι δυο ενότητες ποιημάτων που μας παραθέτει η Λ.Μ με τίτλους «Ερώματα» και «Τεθλάσματα» παρουσιάζουν τις σχέσεις της σάρκας με την ηδονή και το πάθος, με τον τρόπο που οι μύστες της εσωτερικότητας της γλώσσας μπορούν να υπηρετήσουν.«…φαίνεται πως διαρκούμε, περισσότερο από τις ιστορίες μας».

Μας αναφέρει με ένδοξο τρόπο, με τον τρόπο λοιπόν που η ποίηση, μπορεί και ξέρει να περιγράφει, σκέψεις, ήθη και κυρίως το βίο ανθρώπων, που τους αφορά το πώς και το γιατί, το όταν και το πρέπει των χειρονομιών της ζωής τους καθημερινά.

Σε αυτή την πρώτη της εκδοτική προσπάθεια, χωρίς πειραματισμούς, χωρίς τις ανασφάλειες που δημιουργεί η πρώτη έκδοση-ενός ποιητή- χωρίς τις αδυναμίες του πρωτοείσακτου, καταθέτει η Λ.Μ με βαθειά γνώση της ποιητικής φόρμας-μια σύνθεση από 35 σπονδυλωτά κείμενα χωρισμένα σε δυο ενότητες και μας προτείνει τη … «Λευκή μελαγχολία» που αποκτά το σώμα στους χρόνους των επικών διαδρομών του στο πεπερασμένο της νεότητας του.… «Σώμα μεταλλικό σαν λέπι ψαριού σφηνωμένο στο δόντι λευκού καρχαρία ως το πρωί αταξίδευτο».

Η ποιητική φωνή της Λ.Μ, σε αυτή τη σύνθεση πιθανόν να καταταχτεί σε αυτό που εσφαλμένα από τη διάθεση των εθισμών των κριτικών, ονομάσθει «Γυναικεία Ποίηση», καλύτερα ακόμα μια γραφή, από γυναίκα που υπηρετεί τη γυναικεία «φύση» της ποίησης.

Η γραφή της Λ.Μ στην ποιητική σύνθεση «Ερώματα» είναι ευδιάκριτη, έχει παρών, έχει δομηθεί, από ένα ασκητικό ποιητικό παρελθόν και θα υπηρετεί με αξιοπρέπεια το ποιητικό της μέλλον. Έχουν ταυτότητα τα κείμενα, σε αυτή την ποιητική σύνθεση, έχουν κώδικες ανάγνωσης, έχουν συνέχεια και κυρίως έχουν τα προσωπικά βιώματα της δημιουργού που γίνονται άχρονα και απρόσωπα για να ταυτιστούν με τους αναγνώστες της. Είναι λοιπόν κείμενα αναφοράς συναισθημάτων που με έντεχνο τρόπο σταματούν να είναι προσωπικά βιώματα και γίνονται σκέψεις φιλοσοφικές, για τα του έρωτος χωρίς να είναι ερωτογραφίες. Συνομιλούν τα κείμενα αυτά με τα βιώματα της αγάπης καθώς όπως η ίδια αναφέρει:«…απολύεται η αναμονή σου, κύριε, σαν λιτό αθωνικό απόδειπνο». Καταγράφουν, αξιώνουν από τον αναγνώστη τους να τα συνοδεύσει στις δυσκολίες αλλά ιδιαιτέρως στις ποιητικές διαδρομές και εμείς θα το κάνουμε καθώς μπορούμε να παραφράσουμε κάποιους στίχους της Λ.Μ … μερόνυχτα που θα τρίζουν τα πατώματα να περιμένουμε, να πέφτουν οι λέξεις γράμμα γράμμα, σαν χαλασμένοι σοφάδες για να μας περιγράψουν τη δομή του οίκου τους.

Η αλλού…«Προσκυνώ την αγάπη… Προσκυνώ των ρημάτων τους μητρικούς ανάπαιστους από το Σ ως το Ω».

Μα αυτό είναι η ποίηση, όταν μπορεί να μελλοντολογεί χωρίς να αναφέρεται στο χρόνο, όταν μπορεί να περιγράφει χωρίς να δείχνει το σημείο του φόνου, αλλά τις αιτίες του. Όταν μπορεί το εσωτερικό εγώ να γίνεται εμείς διαχρονικό.

Αυτή τη διαχρονία της γλώσσας υπηρετεί με αυτό το πρώτο της βιβλίο η Λίλιαν Μπουράνη.

Αναμένουμε την συνέχεια.

 

 

Αντώνης Δ. Σκιαθάς